تناقضات آموزه های حلقه با مفاهیم دینی‼

چهره دنیوی اعمال

به گزارش فرقه نیوز؛ در دین مبین اسلام برای خودسازی و پیمودن را ه کمال علاوه بر بازسازی اعتقادات و تفکر بر پایه توحید،دستورات و عبادات عملی تشریع شده که انسان برای رسیدن به کمال و جایگاه اصلی خود باید به آن پایبند باشد و بطور مستمر خود را به آن ملزم کند تا به بندگی واقعی برسد و جز در برابر خدا سر تسلیم فرود نیاورد.

عمل را نباید به حرکات خارجی که انسان انجام می دهد محدود کرد،چرا که ریشه اعمال،اراده و تصمیم است که آن نیز از یک سلسله عقاید سرچشمه می گیرد و در واقع صورت اصلی عمل ریشه در باطن انسان دارد، همان عقیده و انگیزه ای که موجب اشتیاق شخص در عمل می گردد در برزخ ظاهر می گردد.

پس در واقع وقتی ما عملی را در بیرون انجام می دهیم،عملا در درون خود حرکت می کنیم و مطلوب ما در انجام آن عمل،رسیدن به آن هدف درونی است و صورت دنیوی عمل همان حالتی است که در درون انسان در دنیا موجب انجام عمل شده است. از طرفی هر عمل همچنان که ظاهرش با عمل دیگر متفاوت است ،صورت درونی آن نیز با عمل دیگر متفاوت است و به همین جهت برای هر عملِ عبادی، ظاهر خاصی توسط شریعت توصیه می شود تا حرکت باطنی و صورت باطنیِ مخصوص به خود را در درون انسان ایجاد نماید و همچنان که روح انسان بدون بدن مادی تکوّن و تحقق خارجی نمی یابد،و لذا کسی که صورت نماز را انجام نمی دهد،حرکت درونی نماز را در خود ایجاد نخواهد کرد و نماز در شخصیّت او تحقق نمی یابد،و از طرف دیگر به اندازه ای که در نمازش حضور قلب داشته باشد صورت آن نماز را به عنوان سرمایه در درون خود دارد و برایش به عنوان صورت معنوی باقی می ماند و در قیامت با آن روبه رو می شود و از آن کمک می گیرد،و چه بسا که انسان نصف یاکمتر از نصف عباداتش برایش می ماند، چرا که به همان اندازه حضور قلب داشته است.

امام باقرعلیه السلام میفرماید:

اِنَّ العَبدَ لَیَرفَعُ لَهُ صَلَواتُهُ نِصفُها،وَ ثُلثُها،وَ خُمسُها، وَ ربعُها،فَما یَرفَعُ لَهُ اِلّا ما اَقبَل عَلَیها بِقَلبِه،وَ اِنَّما اُمِروُا بِالنَّوافِلِ لِیُتِمَّ لَهُم ما نَقَصُوا مِنَ الفَریضَهِ (1)

از نماز انسان،نصف یا یک سوم،یا یک پنجم،یا یک چهارم آن به سوی خدای متعال بالا برده می شود،و این که به نوافل دستور داده شده،برای این است که از آن مقدار از فریضه که در انجام حضور قلب کوتاهی شده،تکمیل گردد.

وظیفه هر مسلمانی است که برای حضور قلب در عبادات عوامل ایجاد خواطر(افکار مزاحم) را بشناسد و در دفع آن ها کوشا باشد تا از عبادات خود نور لازم را کسب نماید و در دنیا و آخرت از آن نور بهره گیرد.ابتدا باید در کسب معارف حقه دینی تلاش لازم را انجام داد،اعم از خداشناسی(آن طور که حضرت علی علیع السلام در نهج البلاغه معرفی می کنند) معاد شناسی،نبوت و امامت، سپس باید قلب را از حب دنیا و کینه و خشم به خلق پاک نمود و در زهد از دنیا و خوش بینی نسبت به خلق کوشش کرد و با توجه دائمی به جمال حضرت علی علیه السلام و سایر ائمه معصومین علیهم السلام در سیره و سنت آن عزیزان،از نور آن ذوات مقدس کمک گرفت تا آرام آرام خواطر فرو نشیند.

نکاتی که در بالابه طور خلاصه بیان شد نظر اسلام درباره ظاهر و باطن نماز و عبادات است و روش ایجاد حضور قلب در نماز،اما متاسفانه در عرفان حلقه برخلاف روش اسلام برای ایجاد حضور قلب در نماز یا کیفیت دستور به ترک نماز داده میشود و با توجیهات بی اساس ادعا میشود شبکه شعور کیهانی نماز بی کیفیت شما را نمی پسندد و با کشیدن ترمز دستی عبادات شما،از شما انتظار کسب کیفیت دارد!!با این عمل ضد دینی شخص را از نماز که پایه و اساس دین و ستون خیمه ایمان اوست جدا می کند تا کم کم بتواند با توجیهات فریبنده دیگر اعتقادات را بطور کامل از او بگیرد.

طاهری می گوید:عبادت دو نوع است؛ عبادت نظری و عبادت عملی. عبادت نظری، ارتباط کلامی با خداوند و عبادت عملی در خدمت خداوند بودن است و چون او بی نیاز از عمل ماست، از این رو خدمت ما صرفا می تواند معطوف به تجلیات او شود. در نتیجه، عبادت عملی در خدمت جهان هستی بودن است؛ یعنی خدمت به انسان و طبیعت. (عرفان کیهانی،ص 139)

تعریف او از عبادت اشتباه و مغرضانه است،او عبادت نظری را که مجموعه اعتقادات و اصول دین (توحید،نبوت،معاد و..) است را در ارتباط کلامی خلاصه میکند و عبادت عملی که مجموعه فروع دین(نماز،روزه،زکات و ....) است را به خدمت به خلق و طبیعت تفسیر میکندو عملا افراد را از پایبند بودن به اعمال و احکام شرعی بی نیاز می کند.

همچنانکه توضیح داده شد هر عمل عبادی صورت درونی و بیرونی خاصی دارد که منجر به رسیدن انسان به هدف درونی خاصی است که نهایتا منجر به بندگی خداوند و عبد واقعی شدن، می شود و این رمز حذف اعمال عبادی در عرفان حلقه است،چون قرار است در عرفان حلقه بندگی انسان در برابر خدا مورد هجمه قرار گرفته و یوغ بندگی نفس و شیطان به گردنش آویخته شود.

نویسنده: فاطمه میرزاییان