سنت اعتراف و سلطه کشیشان

یکی از اساسی ترین انحرافات در مسیحیت ورود کشیشان به ساحت فردی ارتباط افراد با خدا بود تا جایی که از جانب خداوند سخن گفتند و سخنان خویش را سخنان خدا قلمداد کردند.

براستی بهتر نیست که پس از گذشت اعصار و قرون متمادی حال کشیشان به نزد پیروان خویش بروند و به گناهان و مصائبی که در حق ایشان مرتکب شده اند اعتراف کنند.

استثمار پیروان توسط کلیسا به جایی رسید که افراد برای ارتباط با خداوند باید اول از سیطره آن ها می گذشتند و تمام جزئیات زندگی خویش را با آن ها مطرح می کردند.

در این باب در کتاب "گمراهان و حقیقت پنهان" چنین آمده است که:

"در جوامع مسیحی، توبه و اعتراف به گناهان(در بدایت) وجود نداشت و همگی در غسل تعمید خلاصه می شد و به همین علت بسیاری از مسیحیان تعمید خود را تا آخرین ساعات عمر خویش به تعویق می انداختند.(نگاه کنید به رساله اول پولس به قرنتیان باب اول شماره14،15،16،17،)

در دین یونانی اعتراف به گناهان معمول بود ضمنا این امر در بین بودایی ها هم رواج داشت. به هرحال کلیسا مشروعیت اعتراف به گناهان و بخشیده شدن از طرف نماینده کلیسا را بر مبنای اظهارات فردی به نام هرامس بنا کرده است.

نامبرده برادر یک اسقف رومی بود و ادعا کرد که فرشته ای بر او نازل شده و توبه برای بار دوم را مجاز دانسته است. اما به تدریج این دومین بار تبدیل به سومین و چهارمین و سرانجام از قرن چهارم به بعد به صورت یک روال معمول و همیشگی درآمد.

البته خاطرنشان کردن این موضوع هم ضروری است که در اواخر قرن دوم میلادی برای کشیش ها این حق ایجاد شد که گناهان را ببخشند ولی اعتراف به گناهان اجباری نبود و در طول قرون بعدی به ویژه در قرن های 6 و 7 هم این امر فقط توصیه می شد.

اما پس از اجلاس رسمی کلیسا در سال 1215 میلادی موسوم به "لترن" اعتراف به گناه نزد نماینده کلیسا-کشیش، اسقف و... واجب اعلام گردید. به این ترتیب که هر مسیحی مجبور بود حداقل یکبار در سال نزد نماینده کلیسا به گناهان خود اعتراف کند. ضمنا بخشش گناهان به وسیله کشیش یا اسقف، با پول قابل خریداری بود. به علاوه خرید بخشش گناهان اموات از طریق پرداخت پول توسط بازماندگان امکان پذیر گردید."

منبع: کتاب گمراهان و حقیقت پنهان، صفحه 98