کد خبر: ۱۶۳۸۰
تاریخ انتشار: 21 آبان - 1397 08:05
اختصاصی
عرفان های نوظهور دارای شاخصه هایی هستند که متنوع بوده و برخی از آنها در تمام فرقه ها مشترک نیز هست.

به گزارش فرقه نیوز: یکی از شاخصه‌های عرفان‌های نوظهور، نادیده گرفتن اعتقاد به خدا یا انکار وجود خدا یا ارائه تفسیری نامعقول از خدا با انگیزه انکار خدای حقیقی است. درحقیقت، خدا در این تفکرات بهانه‌ای بیش نیست و آنچه بدان توجه شده و محور قرار گرفته است، انسان است. بهترین واژه‌ای که می‌توان درباره این اندیشه‌ها به کار برد، «عرفان بدون خدا» است. بسیاری از این عرفان‌ها از خداوندی بسیار زیبا سخن می‌گویند، اما آن خدا هیچ سنخیتی با خدای واقعی ندارد، چراکه برخی خدا را موجودی ضعیف و ناتوان معرفی می‌کنند، بعضی خدا را انسان می‌دانند و تعدادی چندخدایی را شالودۀ اندیشه‌های خود قرار داده‌اند. توجه این عرفان‌ها به خدایی حداقلی است که توانایی چندانی در برآوردن نیاز بشر ندارد و نمی‌تواند مشکلات او را حل کند و این انسان است که باید با توانمند کردن خود و بالا بردن دانش معنویش بر مشکلات چیره شود. آنچه عرفان‌های نوظهور از خداوند می‌گویند، «خداباوری» است، نه «خدامحوری». خداباوری اندیشه‌ای است که کفار قریش هم در این مسیر بودند،[1] اما آنچه مهم است و باید به آن توجه شود، خدامحوری است. تفاوت این دو اصطلاح در این است که خداباوری در حدّ پذیرش خداوند و او را خالق هستی دانستن است، اما خدامحوری یعنی تدبیر و اداره نظام هستی را به دست خداوند بدانیم و ارائه نقشه راه و قانون زندگی را منحصر در او بدانیم.

درادامه به برخی از دیدگاه‌ها درباره خداوند اشاره می‌کنیم:

خدا در نگاه اشو

جستجوی خدا یک امر بیهوده است.[2]

خدای من حتی یک شخص نیست، خدای من همان ذهنیت است.[3]

کلمه خدا فقط یک بهانه است.[4]

خدا در عرفان اکنکار

خدایی که ادیان الهی و حتی برخی از ادیان هندی مبلغ آن هستند، اساساً وجود ندارد.[5]

خدا همان چیزی است که هر فرد باور دارد. خدا عبارت است از باورهای فرد.[6]

خدا در اندیشه ساتیا سای بابا

همه انسان‌ها جزئی از خدای واحدند.[7]

آنچه در جسم به شکل روح الهی وجود دارد، خداوند است.[8]

شما همه، سلول‌های زنده‌ای در بدن خداوند هستید.[9]



[1]. (وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ قُلْ أَفَرَأَيْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرادَنِيَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ كاشِفاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرادَني‏ بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِكاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُونَ) (زمر/38).

[2]. اشو، راز بزرگ، ترجمه: روان کهریز، ص 135.

[3]. اشو، کودک نوین، ترجمه: مرجان فرجی، ص 64.

[4]. اشو، راز بزرگ، ترجمه: روان کهریز، ص 251.

[5]. پال توئیچل، سرزمین‌های دور، ترجمه: هوشنگ اهرپور، ص 27.

[6]. همان، ص 127.

[7]. ساتیا سای بابا، تعلیمات معنوی، ترجمه: رؤیا مصباحی مقدم، ص 18.

[8]. همان، ص 77.

[9]. همان، ص 96.

ارسال به دوستان
نسخه چاپی
نام:
ایمیل:
* نظر:
آخرین اخبار