امام خمینی در سال ۱۳۵۰ در پاسخ به نامه محمدعلی گرامی که خواستار اعلام نظر در مورد وضع انجمن حجتیه و مؤسس آن شده بود، چنین نوشته اند: «شخصی که (شیخ محمود حلبی) مرقوم شده بود: جلساتش ضررهایی دارد، از وقتی مطلع شده ام تأییدی از او نکرده ام و انشاءاللّه تعالی نمیکنم».
به گزارش فرقه نیوز، به طور کلی انجمن حجتیه از دو طریق تغذیه مالی میشد یکی خیرین که شامل بازاریان و صاحبان مشاغل دغدغه‌مند و دیگر وجوهات شرعی که از طریق مراجع تقلید به رهبر انجمن داده میشد.
۱. خیرین؛ بعضی از افراد متدین به انجمن کمکهای مالی میکردند. تعدادی از آنها خانواده کسانی بودند که انجمن آنها را جذب کرده بود. یکی از استراتژیکهای انجمن برای جذب جوانان، موقعیت خانوادگی آنان بود. اگر جوانی علاوه بر دیگر معیارها در خانوادهای ثروتمند زندگی میکرد و یا اقوامش مسئولیتی داشتند، نام او در صدر لیست اسامی نیروهای شایسته جذب قرار میگرفت. چراکه بخشی از بودجه این تشکیلات از این طریق تامین شده و بسیاری از مشکلات نیز، به وسیله رابطهای در قالب تقیه مرتفع میشد.
۲. وجوهات شرعی، پیشینه مثبت مراجع وقت نسبت به شیخ محمود حلبی از سویی و نفس مبارزه با بهاییت از سوی دیگر سبب می شد تا اکثر مراجع، اجازهی استفاده از وجوهات شرعی را برای او صادر نمایند. «آیات عظام سیدمحمدرضا گلپایگانی، سیدشهابالدین مرعشی نجفی، سیدکاظم شریعتمداری، سیدابوالقاسم خویی، شیخ بهاالدین محلاتی، سیدعبدالله شیرازی و حتی امام خمینی از جمله این مراجع هستند. اما مدت تایید رسمی امام از انجمن، حتی به یکسال هم کشیده نشد.»(۱)
امام خمینی در سال ۱۳۵۰ در پاسخ به نامه محمدعلی گرامی که خواستار اعلام نظر در مورد وضع انجمن حجتیه و مؤسس آن شده بود، چنین نوشته اند: «شخصی که (شیخ محمود حلبی) مرقوم شده بود: جلساتش ضررهایی دارد، از وقتی مطلع شده ام تأییدی از او نکرده ام و انشاءاللّه تعالی نمیکنم».(۲)
به طور کلی انجمن حجتیه از دو طریق تغذیه مالی میشد یکی خیرین که شامل بازاریان و صاحبان مشاغل دغدغه‌مند و دیگر وجوهات شرعی که از طریق مراجع تقلید به رهبر انجمن داده میشد.
انجمن حجتیه بعد از آنکه امام اجازه استفاده وجوهات شرعی را ندادند به سراغ آیت الله خویی
می روند. هاشمی رفسنجانی در خاطراتش به این موضوع اشاره میکند: «امام اول اجازه استفاده از سهم امام را گویا به اینها (انجمن حجتیه) داده بودند و بعد پس گرفتند. یکی از مدرسین قم از امام پرسید و امام جواب دادند که نه، سهم امام نمیشود به اینها داد. و طبعا آنها هم دنبال آقای خویی میگشتند»(۳)
پی نوشت:
۱.صحیفه امام، ج۲، ص۲۹۹
۲.خاطرات آیتالله محمدعلی گرامی، مرکز اسناد انقلاب اسلامی،ص۳۵۸و۴۰۳
۳.صحیفه امام، ج۲، ص۲۹۹
انتهای پیام/
