کد خبر: ۸۵
تاریخ انتشار: 26 دی - 1394 13:21
اسناد و مدارك تاريخي، سابقه پيوند و همكاري بهائيان با امريكا را به بيش از يك قرن پيش مي رساند.
 گروه بهائیت-فرقه نیوز، اسناد و مدارك تاريخي، سابقه پيوند و همكاري بهائيان با امريكا را به بيش از يك قرن پيش مي رساند.

براي نمونه، زماني كه مستر شوستر، مستشار مشهور امريكايي، دراوايل مشروطه دوم به عنوان رئيس كل دارايي ايران به كشورمان آمد، جمعي از بهائيان تهران طبق دستور محفل بهائي در هنگام ورودش به تهران، به استقبال وي شتافتند [1] و اساسا در انتخاب شوستر براي اين امر، كاردار «بهائي» سفارت ايران در امريكا، علي قلي خان نبيل الدوله (عضو فراماسونري امريكا و مريد عباس افندي) نقش اساسي داشت. (ايام: راجع به نبيل الدوله در بخشي مستقل توضيح داده شده است).

دكتر ميلسپو ـ ديگر مستشار امريكايي ـ هم كه پس از شوستر به ايران آمد، بويژه در دوران دوم مأموريتش در ايران (اوايل سلطنت محمدرضا) برخي از مسئولان دارايي را از ميان اين فرقه برگزيد، كه مورد اعتراض برخي از نمايندگان مجلس 14 (نظير آيت الله حاج شيخ حسين لنكراني) و مطبوعات وقت واقع شد. از تلگراف رمزي مخبرالسلطنه هدايت، حاكم فارس در جنگ جهاني اول، به وزير داخله (مورخ 17 جمادي الثاني 1332ق) بر مي آيد كه كلنل مريل (افسر امريكايي ژاندارمري كه قبل از ورود افسران سوئدي به ايران در زمان احمد شاه، در ژاندارمري خزانه ايران فعاليت داشت) يكي از مبلغان بابي (بهائي) موسوم به روح الله خان را مترجم خود قرار داده بود. هدايت در اين تلگراف مي افزايد كه: اينعمل مريل، با اعتراض علما و ديگران روبه رو شده و او وعده كرده بود كه فرد بهائي ياد شده را با مادر زنش به امريكا بفرستد ولي تنها مادر زن وي را به امريكا گسيل داشت... [2] .
دكتر ميلسپو ـ ديگر مستشار امريكايي ـ هم كه پس از شوستر به ايران آمد، بويژه در دوران دوم مأموريتش در ايران (اوايل سلطنت محمدرضا) برخي از مسئولان دارايي را از ميان اين فرقه برگزيد، كه مورد اعتراض برخي از نمايندگان مجلس 14 (نظير آيت الله حاج شيخ حسين لنكراني) و مطبوعات وقت واقع شد.


بهائيان معمولا از رابطه خود با امريكايي ها جهت تحت فشار قرار دادن مقامات ايران استفاده مي كردند. براي نمونه مي توان به تهديد سفير ايران در پاريس (نظر آقا يمين السلطنه) توسط خانم لوئيس موره (از بهائيان فعال غرب) اشاره كرد، كه هنگام اقامت مظفرالدين شاه در فرانسه، تقاضاي ملاقات با شاه را كرد و وقتي ممانعت سفير ايران را ديد تهديد كرد: «فوراخودم مي روم نزد وزير مختار امريكا مقيم پاريس و به اتفاق او به حضور صدراعظم مي روم. نظر آقا خان پرسيدند: آيا سفير امريكا بهائي است؟ من جواب گفتم: براي شما فرق نمي كند، خواه بهائي باشد يا نباشد. چه، ما مردمان فقير بيقدر نيستيم...». [3] .

آن گونه كه از اسناد و مدارك موجود تاريخي برمي آيد، «سابقه حضور بهائي ها در امريكا به اوايل قرن 14 هجري بازمي گردد... نخستين بار در 30 رمضان 1318ق گزارشي [محرمانه] از فعاليت هاي اين گروه در شيكاگو براي اطلاع مقامات بالاتر به تهران ارسال شد. وزير مقيم ايران [در امريكا] گزارشمي دهد كه گروهي از روساي بابي [بهائي] كه به آن شهر آمده اند با وي ملاقات كرده و در خصوص خود اطلاعاتي داده اند». آنان مدعي «حضور قريب به يكصد هزار نفر بابي [بهائي]» در امريكا شده اند كه وزير مقيم آن را اغراق آميز خوانده و جمعيت بهائيان در امريكا را حدود 10 هزار تن بيشتر گمانه نمي زند. وي «گزارش مي دهد كه اين گروه، افرادي پولدار، مطلب نويس و صاحب نفوذ هستند كه بعضا تا درجه دكتري تحصيلاتي داشته اند و با تاسيس مراكزي به تربيت اطفال و ايتام و استعلاج مريض ها مي پردازند». او خواستار تعيين دو مامور مخفي براي كسب اطلاع از حالات و رفتار آنها مي شود. در گزارش 12 جمادي الاول 1319، خاطر نشان گرديد كه افراد ياد شده اخبار ايران را به دقت تعقيب كرده و حتي از تحت فشار قراردادن دولت ايران در محافل سياسي ـ فرهنگي امريكا به منظور اعطاي آزادي بيشتر به اقليت بهائي فروگذار نمي كنند. اقدامات بهائيان مقيم امريكا سبب شد تا سفارت آن كشور در تهران، حمايت از اين اقليت را در دستور كار خود قرار دهد». [4] .

ارتباط «بودار» و «حساب شده» اي كه امريكايي ها از سالها پيش از مشروطه، با بابيها و بهائي ها برقرار كرده بودند و با طلوع مشروطه شدت يافت، نكته بسيار درخور تعمقي است. جان ويشارد، پزشك سفارت امريكا در زمان مظفرالدين شاه، از آمدن يك گروه امريكايي به تهران در پگاه مشروطه براي خط دهي به جريان بابيت و بهائيت خبر مي دهد. وي، ضمن اشاره به ماجراي بابيت و انشعاب بهائيت از آن، مي نويسد: «سر وصداي اين قضايا در سرتاسر ايران پيچيد و حتي با تبليغاتي كه در واشنگتن انجام شد، دنياي جديد نيز از جريان امر مطلع گرديد. در سال 1906 [1324ق / 1285ش] يك دسته امريكايي كه گرايشي پيدا كرده بودند، در تهران جمع آمدند، سپس به اصفهان رفتند، تا هم از كم و كيف قضاياسردرآورند و هم حركت تازه را جهت بخشند». [5] .

سر آرتور هاردينگ (وزيرمختار انگليس در سالهاي نزديك به مشروطيت) در خاطراتش مي نويسد: «مبلغان امريكايي مقيم ايران عقيده داشتند كه آتيه مذهبي اين كشور با بابي ها است»! [6] (اي بسا آرزو كه خاك شده!) و اين سخن، به زبان «ديپلماسي»، مفهومي جز لزوم «برنامه ريزي و سرمايه گذاري» براي روي كارآوردن اين فرقه مرموز در ايران و اجراي مقاصد شيطاني امريكا به دست آنان ندارد؛ همان چيزي كه در عصر پهلوي، بويژه نيمه دوم سلطنت محمدرضا اجرا شد و صدمات زيادي به كيان اسلام و استقلال وآزادي كشورمان زد. سخن فوق، ضمنا گوياي طمع امريكا به بابيت و بهائيت، به عنوان آلترناتيو تشيع در ايران! است.

پی نوشت:

[1] ر.ك، مقدمه اسماعيل رائين بر «اختناق ايران»، ترجمه ابوالحسن موسوي شوشتري، صص 11 ـ 10.

[2] اسناد جنگ جهاني اول در ايران، ص 82.

[3] آهنگ بديع، سال 24 (1348)، ش 7 و 8، ص 187 و 190، مقاله «ست لواگستينگر»، نوشته محمد علي فيضي.

[4] بررسي مناسبات ايران و امريكا (1851 تا 1925 ميلادي)، چ 2: مركز چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه، تهران 1384، ص 137 ـ 136.

[5] بيست سال در ايران، ترجمه علي پيرنيا، انتشارات نوين، صص 171 ـ 170.

[6] خاطرات سر آرتور هاردينگ، ترجمه دكتر شيخ الاسلامي، انتشارات كيهان، ص 216.




ارسال به دوستان
نسخه چاپی
نام:
ایمیل:
* نظر:
آخرین اخبار