ایمان و اعتقاد در نگاه پائولو کوئلیو

فرقه نیوز- بخش عرفان های نوظهور، پائولو کوئلیو نویسنده آمریکایی که معتقد است معنوی می نویسد و می خواهد مخاطبانش را به خدا برساند دارای آثار متعددی است و در آثار خود نگاه های مختلف و متفاوتی درباره ایمان و اعتقاد و جایگاه دین در زندگی انسان دارد.

او معتقد است ایمان و اعتقاد داشتن یک عادت است که بسیاری از مردم دارند. ایمان چیزی نیست که برای آن باید تلاش کرد بلکه تنها بر اساس عادت روزانه اگر به آن عمل کنیم نجات خواهیم یافت. پائولو کوئلیو در کتاب سفر به دشت ستارگان می نویسد:

«من دوستی داشتم که همواره مست بود ولی هر شب قبل از خواب سه بار دعای آوه ماریا را می‌خواند، چون مادرش به او این طور تعلیم داده بود. حتی اگر شب کاملاً مست بود، علی رغم عدم اعتقاد، هر شب این دعا را می‌خواند. پس از مرگش در یک جلسه مراسم «سنت» از ارواح گذشتگان پرسیدم که دوست من کجاست؟ به من پاسخ دادند که در جای خیلی خوبی است، در مکانی پر از نور. او بی آن که در طول زندگی‌اش ایمان داشته باشد، بی آنکه تلاشی کرده باشد، تنها با تکرار دعای شبانه نجات یافته بود.»[1]

او ايمان نداشتن به خدا را اشباه نمی داند و معتقد است:

«اگر كسي به خدا ايمان نداشته باشد، اين به آن معنا نيست كه خدا وجود نخواهد داشت، و به اين معنا نيست كه آن شخص اشتباه مي كند.»[2]

پائولو کوئلیو نه تنها ایمان نداشتن را اشتباه نمی داند بلکه معتقد است که ایمان می تواند مجوزی برای خطا کردن باشد:

«حواریون» ماهی گیرانی بی سواد و نادان بودند، اما شعله‌ای که از آسمان‌ها فرود آمد، پذیرفتند. آنان از نادانی خود شرمنده نبودند. آنان به «روح القدس» ایمان داشتند. این نعمت برای هر کسی که آن را بپذیرد وجود دارد. فقط انسان باید باور کند، بپذیرد و مشتاق خطا کردن باشد.»[3]

پائولو ایمان و اعتقاد به خدا را به وجود رنج گره می زند و بسیار زیرکانه به مخاطب خود چنین القا می کند که اگر به خدا ایمان و اعتقاد داشته باشند دچار رنج و گرفتاری خواهند شد.

«من از آنان می‌خواهم که مسیحیان خوبی باشند و آنان از من می‌پرسند که وقتی این همه رنج در دنیا وجود دارد، چطور می‌توانند به خدا اعتقاد داشته باشند و من سعی می‌کنم چیزی را توضیح دهم که هیچ توضیحی ندارد.»[4]

این اعتقاد در حالی ترویج داده می شود که تنها راه نجات از گرفتاری ها و اضطراب های زندگی و رسیدن به آرامش، ارتباط با خدا و اعتقاد و ایمان به وجود خداوند است. گرفتاری ها و رنج های زندگی به خداوند ربطی ندارد و حاصل بد عمل کردن خود انسان ها است. عمل بد و شر نتیجه می دهد زندگی نابسامان و متلاطم. کسانی که گرفتار ناآرامی های زندگی هستند از آن جهت است بر کشتی نجات سوار نیستند و از بی راهه طی طریق می کنند.

پائولو کوئلیو در ادامه ترویج تفکر انحرافی خود بر این امر پافشاری می کند که برای معنوی زندگی کردن نیاز نیست تلاشی انجام دهید و خود را به سختی انداخته پایبند مسائل دینی و شرعی دین باشید بلکه کافیست آن را قبول کند، همین. هیچ کار دیگری از شما خواسته نشده است. همین که خدا بپذیرید بدون هیچ تلاشی شما جزئی از خدا خواهید شد:

«برای داشتن یک زندگی معنوی، نه ورود به مدرسه دینی لازم است، نه روزه داری، نه اجتناب از دنیا و نه قسم خوردن برای پارسایی. تنها کاری که انسان باید انجام دهد این است که ایمان داشته باشد و خدا را بپذیرد. از این مرحله به بعد است که هر یک از ما بخشی از راه خدا و وسیله‌ای برای نقل و انتقال معجزات او می‌شویم.»[5]